Hayat Onlarla Neşeli!

[GurbetGuzeli]

Zaman zaman çocuklarınızdan duyduklarınız karşısında nutkunuzun tutulduğu oluyordur eminim. Ve yine eminim ki bu cümleleri nereden öğreniyor diye uzun uzun düşünüyorsunuzdur.

İlk konuşmaya başladıkları andan itibaren sürprizlerle dolu çocuklar. Bazen onların öğrenme hızlarına yetişemeyip algılama mucizeleri karşısında aklımız tutuluyor. Televizyon, iletişim ve bilişim çağında şimdiki çocuklar karşınıza geçip inanılmaz şeyler söyleyebiliyor. Kimisi bir reklam sloganı tadında, kimisi dizi kimisi de benim “Nickelodeon Jargonu” dediğim değişik bir dilden konuşuyor. Kızımın bir gün bana kızıp “seni böcek pisliği” demesini tamamen bu jargona bağlıyorum, daha doğrusu tipik bir Amerikan çizgi filminin talihsiz bir tercümesine... “seni budala şey!”, “bu hiç adil değil!” gibi şahane(!) kelimeler öğreniyor çocuklar şimdiki çizgi filmlerden.

Benim kızıma bunlara ek olarak programlanmış, Sezercik, Ayşecik, Küçük Emrah potpurisi bir Türk filmi jargonu var ki bunun kaynağını hala çözebilmiş değilim. Ben genelde acıklı filmleri izlemekten pek hoşlanmam, evde kızım doğduğundan beri zaten TV onun izleyebileceği programlara hizmet ediyor sadece, o halde bu zavallıcık sözcükler kızıma nereden hediye? Acaba dünyaya gelmeden önce Türk filmleri gösterilen bir bekleme salonunda biraz uzunca mı bekledi? Yoksa ben çocukken bu filmlere çok maruz kalmış ve bilinçaltıma atmış olabilir miyim? Oradan da çocuğuma bu bilgiler transfer edilmiş olabilir mi? Nereden öğreniyor bilmiyorum ama bazen beni gerçekten çok eğlendiriyor. İşte balarısından sizi de eğlendirebileceğini düşündüğüm seçmeler:

Babası işe gider arkasından mahzun bir ifade ve titrek bir ses ile sormaya başlar: Benim babam bir daha gelmeyecek mi? Ben şimdi babasız mı kalacağım?
Anne iş nedeniyle şehir dışındadır ve gece 3’te ağlamaklı bir ses onu uyandırır: Anne ben sensiz yaşayamam, yanımda olmadığında seni çok özlüyorum, ne olur gel!
Oyuncakçıda istediği oyuncak alınamaz, gerekçe çok pahallı bir seçim yapmış olmasıdır, balarısı yerlerde yuvarlanır: Neden bu oyuncağı alamayız? Neden bu kadar fakir olmak zorundayız anne!
Anne banyoda meşgul, balarısı kapıda ağlar: Anne iyi misin? Sağlığından endişeliyim lütfen aç kapıyı!
Hastanede acilde yarılmış kaşımıza doktor müdahale etmektedir, daha doğrusu gülmekten edememektedir çünkü çocuğumuz bağırır: Lütfen biri bana yardım etsin, çok zor durumdayım!
Oda cezası almıştır, arada bir odasından çıkıp koridordan bize bağırır: Hayatımı mahvettiniz!
Zamanında yemeğini yemediği için yemek kaldırılır, balarısı ağlar: Karnım çok aç, biraz ekmek verin bari… Ya açlıktan ölürsem!
İstediği balon alınmayınca duygu sömürüsüne başlar, ben bile inanıp ağlayabilirim bu performans karşısında: Keşke benim de böyle bir balonum olsaydı, onu bileğime bağlar mutlu mutlu koşardım.
Gece yatarken ertesi gün okula gitmemek için duygusal konuşmalar başlar, fonda bir tek acılı keman sesi eksiktir: Okulda bütün gün seni çok özlüyorum anne, pencere de gelmeni bekliyorum, hep seni düşünüyorum.

Daha bu örnekler uzar gider ve ben her seferinde aynı şaşkınlıkla ve kararsızlıkla kalakalırım. Gerçekten ciddi mi, benimle alay mı ediyor, biri kamera şakası mı yapıyor? Hala da kızımın bu acıklı Sezercik diyaloglarını nereden duyup öğrenmiş olabileceğini kestiremiyorum. Ama anneliğin en çok bu sürprizlerle dolu tarafını seviyorum galiba. Karşınızda canına can kattığınız bir mucize duruyor ve aklıyla sizi hiç durmadan şaşırtıyor, güldürüyor.

Yeni yıldaki bu ilk yazım yüzünüzde küçücükte olsa bir gülümseme yaratsın istedim. Tüm senemiz, hatta hayatımız bizi güldüren, mutlu eden, mucizelere inandıran güzel anlarla dolu dolu geçsin.

Tüm anne babalara, yavrulara, bebek.com ailesine ve okurlarımıza sağlıklı ve mutlu bir sene diliyorum.